Can...Bizler, öyle gönül yolcularıyız ki sevgide vefadan söz ederiz de menfaat ağacına ilk önce kendimizi yerleştiririz..Sözde kalır söylediklerimiz ve özde arınmaktan uzağız... Geldiğimiz kaynağa döneceğimizi bile bile, giderken çıkınımıza sadece erdemi koyacağımızı unutup gene de aciz kalırız nefsin yanında... Nice insanlar gelmiş geçmiş:özü bir sözü bir..Nice öğütlerle yol göstermişler kalbi karanlıkta kalanlara da kulak, sağırım diye haykırmış adeta ve biz, çamurlu yollarda yürüyüp çamurlara bulaşmayı yeğlemişiz. Pişmanlık denen rüzgardan arada bir ruhlarını ferahlatsalar da., kısa sürmüş...Gönlün arzularına boyun eğmek, egemenlik kurmuş ve insan denen varlık, küçüldükçe küçülmüş kendi özünde. Nereye baksa kendi gibiler... Bir gün, bir yerlerde, bir dağın ta doruğunda bir fenerin ışığını görmüşcesine o ışığa yönelse, arıtsa nefsini hırsından, yıkasa benliğine bulaşmış karayı...Günün doğuşundaki kadar batışının da güzel olduğunu hissedecek ve bir cana bir gül diyen şu zavallı çocuğun gözlerindeki sevgiyi hissedecek.. Kalpten gelen selamımla selamlarım ak pak gönülleri.
Serap ÖZALTUN
1.12.2006
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Kayıtlar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder