İNLERKEN YÜREK

Ey yaren, Bir bilsem ufuktan güneş ne vakit doğacak...Bir bilsem de uykuyu haram kılsam gözlerime... Gecenin zifirinde boğuldum kaldım, beklemek yormuyor, sadece içimde ince bir sızı var, nedeni çok. Dalıp gidiyorum geçmişe, geleceğe; bir yerlerde bırakıyorum kendimi, bulamıyorum. Gözlerin, ah o gözlerin! .. Neden, diyen gözlerinin altında ezildiğim o gün gitmezken hiç yüreğimden anlatılmaz bir korku sarıyor içimi. Bir bakıyorum avcuma konan bir kekliksin, bir bakıyorum kartalsın...Tarifi yok bir söz oldun benim için artık, korku gibi bir şey içime ılık ılık akıyor ve çizmek istiyorum kırık kalemlerle resmimi bu dünyadan. Bir kar damlası olsam da yok olsaydım keşke sen bana öyle sevgiyle ama kırgın bakarken...Ayaklarımın altında nedenler kalmış, kayıyorum... Güneşi bekliyorum hâlâ; yok! .. Bana karanlık kaldı, sana gündüz. Bana yokluğunu bırakma, sende kalmışken varlığım ruhuyla beni sensizliğinde tüketme; güneşle gel ey yâren. Kendine iyi bak.

Serap ÖZALTUN
5.9.2008