TAŞ YÜREĞİNE

“O mahiler ki deryada yaşar, deryayı bilmezler.”





sevilen...ey sevilen...yetmedi mi ettiğin...kanlarına basa basa gezerken yüreğimin kumsallarında, ben artık senden umudu da kesmişken...elinde aşkın okuyla başka yüreklere diktiğin çiçeklerin rengini haykırarak...bak, vuslatını umduğum yarim var diye...yüreğimi bin kez kanatıp da...gözyaşımla alay ettiğin yetmedi mi...ben ki kendi yağıyla kavrulur misali, kıyılarda dolaşırken yüzüme çarpan dalgaların ferahlığını bile hissederken utanırım sevdama ihanet mi ediyorum derim...ve ey yar...sevgisizliğin bana mıymış derim sadece de...bir ah çekerim derinden....bak...bahar geçti, güz geçti..yapraklar renkten renge döndü...sen...yapraklar kadar olamadın...üç mevsim sonra aynı rengine dönerken hazan yaprakları, sen... yönünü bana bir daha döndürmedin...nasıl bir sevda salmışsın yüreğime ki ne senin izini siler, ne başka sevdalara yer açar...ah yar, gül yüzün solmasın...ah yar..umudun tükenmesin..güller eksilmesin ellerinden...mutluluğun daim olsun...ben mi...sonsuzlukta boşa saldım ruhumu...gider boylu boyunca gönlüm...gözlerim senden başkasına kapalı...kulaklarım sadece senin sesinle duyar evreni...ellerim seni hisseder yaprakların ayasında... seni anlamak...ne zormuş can özüm...seni sevmek ne kadar kolaydı oysa...kelimelerin ardına saklanan sevgiyi bulmak ne kolay olmuştu...şimdi...kelimelerine de hasretim sen gibi..gelme...yüreğinde yoksam...gelme..okuma şiirimi...dinleme rüzgarımda ağıdımı...yosunlara sarılan taş yüreğin duymasın çığlığımı....ben dağlara dayadım sırtımı...ondan gayrisine yoktur güvenim. sen...görmeyen gözün, duymayan kulağın ve bana dair yazmayan ellerinle uzak olasın dünya derdinden...sevgim seni korusun ey yar... sevgisizliğini sardım onulmaz yarama...gülleri resmettim yüzümde...sen görme içimdeki acımı...şimdi, hoş kal...seni hoş hallerinle göreyim...sadece...sadece...yüreğinde kim var...bilmeyeyim.





Serap ÖZALTUN

17.11.2006, Ankara